|
1. Rauð, en rýrt varð síðan,
(rann eldr of sjǫt manna)
frána egg á Fjóni,
Fjónbyggva lið, tyggi.
2. Hjalmǫ́ru lét heyra
hitzi, es rauð, fyr Nizi,
tyggi, tyrfings eggjar
tvær, áðr mannfall væri;
naðrs borð skriðu norðan
nýs at allvalds fýsi;
hlaut til Hallands skjóta
hrafnþarfr konungr stafni.
3. Hrauð, sás hvergi flœði,
heiðmildr Dana skeiðir
glaðr und golli roðnum,
geirjalm, konungr hjalmi;
skjaldborg raufsk, en skúfar,
skaut hoddglǫtuðr oddum
bragna brynjur gǫgnum,
buðlungs, of ná sungu.
4. Gekkat Sveinn af snekkju
saklaust enn forhrausti
(malmr kom harðr við hjalma)
hugi minn es þat, sinni;
fars-kostr hlaut at fljóta
fljótmælts vinar Jóta,
áðr an ǫðlingr flœði,
auðr, frá verðung dauðri.
5. Svalg áttbogi ylgjar
ógóðr, en varð blóði
grœðir grœnn at rauðum,
grandauknum ná, blandinn.
6. Sumar hvern frekum erni.
7. Gengr í ætt, þats yngvi
Upplendinga brendi
(þjóð galt ræsis reiði)
rǫnn (þess's fremstr vas manna),
vildut ǫflgar aldir,
áðr vas stýrt til váða,
grams dolgum feksk galgi,
gagnprýðanda hlýða.
8. Eymðit ráð við Rauma
reiðr Eydana meiðir;
heit dvínuðu Heina;
hyrr gerði þá kyrra.
9. Þung rauð jǫrn á Englum
eirlaust, né kømr meira,
vísi, vel, nær Úsu,
valfall of her snjallan.
10. Fell at fundi stillis,
(framm óðu vé) móðu,
ámt fló grjót, á Gauta
glóð heitr ofan sveiti;
þjóð hykk þaðra nǫ́ðu
þúsundum torfúsa
(spjót flugu) líf at láta
(laus í gumna hausum).
11. Gagn fekk gjafvinr Sygna,
(gekk hildr at mun) vildra
hinn 's á hæl fyr mǫnnum
hreinskjaldaðr fór aldri;
dunðu jarlar undan,
eir fekka lið þeira,
(mannkyn hefr at minnum
morgun þann) til borgar.
12. Uppgǫngu bauð yngvi
ítr með helming lítinn,
sás á sinni ævi
sásk aldrigi háska;
en of England sunnan
ǫflugr herr at berjask
fór við fylki dýran;
fundusk þeir af stundu.
13. Olli ofrausn stillis,
orma látrs því 's máttit
stáls í strǫngu éli
stríðir elli bíða,
sás aldrigi aldins
ótams lituðr hramma
viggs í vápna glyggvi
varðrúnar sik sparði.
14. Hafðit brjóst, né bifðisk
bǫðsnart konungs hjarta,
í hjalmþrimu hilmir
hlítstyggr fyr sér lítit,
þars til þengils hersa
þat sá herr, at skatna
blóðugr hjǫrr ens barra
beit dǫglinga hneitis.
15. Eigi varð ens œgja
auðligr konungs dauði;
hlífðut hlenna svæfi
hoddum roðnir oddar;
heldr kuru meir ens milda
mildings, an grið vildi,
of folksnaran fylki
falla liðsmenn allir.
16. Vítt fór vǫlsungs heiti;
varð marglofaðr harða
sás skaut ór Nið nýtla
norðan herskips borði.
17. Myrkt 's, hverr meira orkar,
mér, alls greppr né sérat,
(harðr 's ór heimi orðinn
hrafngrennir) þrek jǫfnum;
ǫrt gat óslætt hjarta
eljunfimr und himni
mest, hafa, mildingr, kostuð
minna hvers grams vinnur.
18. Haraldr vissi sik hverjum
harðgeðr und Miðgarði,
dǫglingr réð til dauða
dýrð slíkri, gram ríkra;
hefr afreka et øfra
ættstýrǫndum dýrri
(hnígrat hilmir frægri)
heilǫg fold (til moldar).
19. Bœnir hefk fyr beini
bragna falls við snjallan
Girkja vǫrð ok Garða;
gjǫf launak svá jǫfri.
|
1. Забрызгал - и красный -
Фьонский кровью, конунг,
Брани шип каленый -
Огнь пожег жилища.
4. Струг покинул конунг
Неспроста, - блестящий
Красные грыз горчи
Меч - велеречивый.
Друзей вождь не прежде,
Твердосердый, мертвых,
Бросил, чем на рыси
Ветра сгиб последний.
7. Жечь в роду владычном
Повелось упплёндцев,
Коль себе на гибель
Разгневали князя.
Вражий - долго зрела
Смута - люд карая,
Ослушников вешал
В правом гневе славный.
14. Как с открытой грудью
Вождь - не знало дрожи
Сердце - под удары
Стали шел, видали.
Многих, лютый, ратью
Окружён, оружьем
Бил врагов, кровавым,
Вседержитель в рети.
15. Не знал златовитый
Милости к кормильцу
Волка меч, был мощный
Князь злосчастлив в смерти.
Предпочли дружины
Лечь с владыкой в сече,
Чем с позором мира
Выпрашивать, княжьи.
|
